Кун ҳикмати

Куч ва ақл

Икки дўст ўрмонда ўтин тайёрлашарди. Улардан бири эрта туриб, дарахт кесишни бошлар, бирини қулатиб иккинчисига ўтарди; дам олиш, тушлик қилишга ҳам вақтини қизғанарди. Ҳатто кечаси, дўсти кетганида ҳам ўрмонда қолиб, ишини давом эттирарди. Шериги эса иш давомида вақти-вақти билан дам олар, вақтида овқатланар, кеч тушгач уйига жўнарди. Бир ҳафтадан кейин иккиси тайёрлаган ўтинларини бир жойга тўплашди.

 Таажжуб! Тиним билмай ишлаган кишиникидан кўра наригиси — "боқибеғам"нинг ўтинлари кўпроқ эди. Меҳнаткаш киши ҳайрат билан деди:

— Қандай қилиб бундай бўлиши мумкин? Ахир сен мендан камроқ ишлаган эдинг-ку!

Дўсти кулимсираганча жавоб берди:

— Тўғри, сен тинмай ишладинг. Мен эса ора-орада дам олдим, дам олаётганимда болтамни ҳам чархладим.

 

Хулоса: Қанча эмас, қандай ишлашни билиш муҳим, меҳнат куч билан бирга ақл  ҳам талаб қилади.

 

М. Якубова, тайёрлади