Олтин кашталар Ўзбекистон ҳудудида ХХ аср олдин пайдо бўлган. Бунинг тасдиғини Тошкент вилоятида олиб борилган қазилма ишлари пайтида топилган зарҳал ип билан ишланган буюмларнинг қолдиқларида учратиш мумкин. Тилларанг кашталардан фойдаланиш XIX асрда ўзининг энг юқори чўққисига чиқди ва Бухоро шаҳри бундай ҳунармандчилик марказига айланди. Ўша пайтда Бухоро амири Aрк қароргоҳида кашта тикувчилардан иборат бутун устахона мавжуд бўлиб, улар ҳатто йигирмадан ортиқ йирик хусусий устахоналарни ҳам шакллантирган. Ўша пайтда, асосан, эркаклар кашта тўқиган ва аёллар уларга ёрдам беришган. Усталар ишни полда, кўрпача устида ўтириб бажарар эди ва буюмлар тўртбурчак қолип шаклидаги ёғоч чамбарак билан тикилар эди.
Зарҳал кашта туширилган турли рангдаги халатлар маҳаллий ёки импорт қилинган оддий бахмалдан тикилган. Шу билан бирга, каштадўзлик металл иплар билан амалга оширилди. Шуни таъкидлаш керакки, олтин каштадўзлик нақшлари жуда бой ва хилма-хилдир. Улар орасида ўсимлик ва геометрик нақшлар кенг тарқалган. Масалан, Бухоро зарчопонлари ва заргарлик либослари бугунги кунда безакдорлиги ва ранг-баранг нақшлари билан ҳайратга солади. Ҳар бир бундай чопонлар индивидуал тикилган. Буюртма бериш билан тайёрланган ва бошқасини такрорламайди. Булар Бухоро амирлари томонидан кийилган чопонлардир.
Бош кийимларни безашга ҳам катта эътибор қаратилган. Уларни янада ҳашаматли қилиш учун маҳсулотларга бриллиантлар, зумрадлар, марваридлар, лаъллар, топазлар, ёқутлар ва сапфирлар қўшилган. Шунингдек, улар турли шакдаги олтин ва кумуш тақинчоқлардан фойдаланишган. Ўша пайтдаги бош кийимларнинг энг кенг тарқалган тури бу «каллапўши зардўзи», яъни Бухоро дўппилари эди. Бу сарой аслзодалари кийимларининг ажралмас қисми бўлган ва бироз вақт ўтгач суннат тўйлари учун болалар кийимининг ажралмас қисмига айланди.
Бундан ташқари, аёлларнинг кашта тикилган либослари ҳам атайин енгилроқ ва маҳкам ёпиштириб ишланган. Бухорода аёллар кийиб юрган халатлар айниқса машҳур. Кийимлардан ташқари, уй-рўзғор буюмлари ҳам олтин иплар билан безатилган: лўла-болиш (ёстиқчалар), такяча (ёстиқлар учун чойшаблар), жойпўш (тўй чойшаблари), жойнамоз (ибодат гиламлари), чимилдиқ (хона пардалар).
Миллий анъана ва ҳунармандчилик тикланиши билан каштачилик санъати бугунги кунда янги ҳаётини бошламоқда. Энди аёллар биринчи навбатда шу билан шуғулланишади. Зарҳал кашта маросимларни безайди, энг тантанали тадбирларда кийинилади ва ҳурматли меҳмонларга совға қилинади.
Ҳунармандчилик сифатида олтин кашталар Сўғдиёнада ипак пайдо бўлишидан анча олдин маълум бўлган. Aммо бу шунчалик талабга айланиб улгурдики, ҳанузгача Бухоро ҳунармандларининг олтин нақшлари Ўзбекистон музейларида, шунингдек, хорижий давлатлар – Россия, Ҳиндистон, Индонезия, Хитой, Шри-Ланка ва бошқа мамлакатлардаги кўплаб экспозицияларни безамоқда. Бухоро зардўзлари эса йилдан-йилга халқаро кўргазмаларда иштирок этиб келмоқда.