Шундай тузилганмизки, ҳар доим баъзи нарсаларни мураккаблаштиришга ҳаракат қиламиз. Масалан, ишлар ёки лойиҳалар, уларни ўзингиз қилишни хоҳлайсиз. Aммо ўзимизга ишончни сезмаймиз ёки бошқаларга ишонишни истамайсиз.
Баъзан бошқалардан қандай сўрашни ва бизга ёрдам берадиган нарсани қилишга ундашни билмаймиз.
Одамлар билан ишлашнинг энг муҳим қоидалари кўпинча унутилади: “Тезроқ етиб бориш учун ёлғиз боришингиз керак. Узоққа бориш учун биргаликда боришингиз керак. Aммо нафақат бирга, балки жанжал ва можароларсиз бирга бориш керак».
Буюк француз ёзувчиси Антуан де Сeнт-Экзюпeри ўзининг машҳур «Кичкина шаҳзода» асарида шундай деган: «Aгар сиз кема қурмоқчи бўлсангиз, одамларни ҳамма нарсани режалаштириш, ишларни бўлишиш, асбобларни йиғиш ва дарахтларни кесиш учун чақиришингиз шарт эмас. Уларни чексиз денгиз истагига мубтало қилишингиз керак».
Ушбу парчада чексиз донолик мавжуд. Одамларга топшириқ беришнинг ўрнига, уларни катта режалар билан рағбатлантиринг, шунда улар ўзлари сизга ёрдам беришга тайёр бўлишади.